Åse-Kari Kobbersletten i LO har visst fasiten på kva som er godt foreldreskap. Det er at båe foreldre skal arbeide full tid, at alle barn skal vera i barnehage og SFO og at alle barn skal ha tilgang til organisert fritid.

Det er mange ting ein ikkje kan styre i liva sine. Ein barndom kan bli god eller vond uavhengig korleis foreldra vel for ungane sine. Kobbersletten går til åtak på kontantstøtta, og som vanleg frå «dei som veit best», stemplar ho alle som nyttar seg av ordninga som «dei med størst behov for å kome seg ut». Attpåtil blir dei skulda for å bruke ordninga til å skaffe seg dagmamma og au pair.

Men veit ikkje ho at det faktisk er nokon som vel å vera heime med ungane fordi dei trur at det er det rette? Det kan vera seg mor eller far som ser trongen til at eittåringen som er i si mest sårbare fase for å bli skild frå dei næraste omsorgspersonane sine, treng at ein av dei er heime. At det kan føre til at dei blir fattigare på penger ei periode, er så. Men da kjem nettoppp kontantstøtta godt med, i tilleg til at den blir ei form for anerkjenning av at dei er gode nok foreldre!

Så er neste steg at alle må vera med i organiserte fritidsaktiviteter. «Idealet» er, enten det gjeld mjølkeprodusentar som vil investere i robot, eller andre, er at alle må ha fritid for å følgje ungane sine på fotballkamp. Det synest som om sjølve livet er mest fritid. Det er farleg å ha med seg barn på noko som kan likne eit arbeid, synest det som. Dei skal få det inn med morsmjølka at alt skal vera organisert og styrt. Og trøste og bere om det ikkje er pedagogikk med i bildet. «Tidleg krøkes om god krok skal bli», heiter det. God til å bli med i eit «tilrettelagt» samfunn...

Eg er nok som avlegs å rekne, oppvokse i ei anna tid der vi alltid kom heim til nokon etter skuledagen. Vi leika med ungane i nabolaget og mødrene var ofte ilag på dagtid. På gardsbruka kring oss var det alltid moro og lærerikt å få vera med på dyrestellet. Lovleg var det og.

Eg meiner ikkje at alt var betre før, men det er så mykje vi har mista på vegen. Alt er visst ikkje betre nå heller, sett i lys av alle problem vi har både unge og gamle, både i kropp og sjel.

Men la dei som trur at det er best for ungen og foreldra å vera heime, ha redusert arbeidstid medan barna er små, få ha sitt val i fred! Fattigdom er ikkje berre talet på bankkontoen. Men kan vera kjensla av å ikkje få leva livet slik ein kjenner er mest rett!

Til «etterretning» møtte eg for nokre dagar sidan, ei ung mor som hadde same tankar som meg rundt dette. Eg er heilt sikker på at hennes/ deira unge har vel så rik oppvekst som alle andre, sjøl om bankkontoen kanskje ikkje er rett så feit som «tilrådd». Det går an å leggje opp liv og levesett slik ein sjølv ynskjer, utan å vera «fattig».

Så kjære dykk som legg løpet; det fins ingen fasit på kva som er eit godt liv, men i alle menneskje trur eg det er ei kraft til å velja sin eigen veg. Men da må det ikkje stå fullt av folk i vegkanten og fortelja oss at vi skulle valgt annleis!